Het is dinsdagmorgen. De school puilt uit.
Overal zijn kinderen. En juffen. En meesters. En de logopediste. En iemand van de GGD. En zo voort. Enzovoort.
D., X. en ik hebben een rustig plekje gevonden in het kamertje van juf M.
We maken een puzzel. Het is een legpuzzel van een olifantenjong. Best moeilijk, zo zonder voorbeeld!
We doen het gezamenlijk. Met z'n drietjes. Écht met z'n drietjes: D. legt een stukje, X. legt een stukje en ik leg een stukje. Dan legt D. weer een stukje. En X. En ik.
We puzzelen en kletsen wat onderwijl. Het is gezellig.
Ik leg een van de laatste stukjes.
Dan voel ik een zacht tikje op mijn hand. Het is X.
Hij zegt: "Goed gedaan, juf!"
Het lijkt zo klein en onbelangrijk. Maar ik vind het super.
Vooral omdat het tikje en de woorden komen van X., die het ó zo moeilijk vindt om samen te werken en veelal vooral oog heeft voor zichzelf...
